Mijn eerste boek is uit en is perfect… toch?
Dat dacht ik even. Heel even.
Tot een van mijn lezers me een foto stuurde van hoe zij het boek las: met potlood in de hand, vol aantekeningen in de kantlijn. Niet een paar opmerkingen, maar pagina’s vol.
Ik vroeg haar of ze dit in een Word-document wilde zetten, en ze zei ja.
Een paar dagen later kreeg ik zestien kantjes terug.
Zestien kantjes.
En zo begon mijn herschrijf-fase… zonder dat ik het zelf doorhad.
Hoe het voelde om daaraan te beginnen
Het was een mix van voldoening, soms twijfel en heel soms frustratie. Niet omdat de feedback niet klopte, maar omdat ik me plotseling realiseerde hoe groot die hap eigenlijk was. Een herschrijf-fase klinkt alsof je wat schuift met woorden, maar de werkelijkheid is anders: je moet opnieuw naar je eigen verhaal durven kijken.
Toch vond ik het mooi om te zien hoe het boek daardoor naar een veel hoger level werd getild. Het voelde als een nieuwe leerles die ik niet had willen missen.
Alleen… ik ben en blijf een chaoot.
Dus zorgen dat alles klopt volgens die feedback én volgens mijn nieuwe inzichten blijft een uitdaging.
Waar ik nu het meest op let
Logica komt op één.
Daarna continuïteit.
En dan pas zinsritme en alles wat met mijn schrijfstijl te maken heeft.
Ik werk met twee versies naast elkaar in Word:
een originele tekst én een versie die ik helemaal op de schop gooi.
Dat maakt het makkelijker om terug te grijpen als ik de draad kwijtraak.
Alles gebeurt digitaal. Met de hand schrijven zou één groot onleesbaar drama worden, en typen gaat tien keer sneller. Gelukkig is het feedbackdocument zó goed opgebouwd (dankjewel Xanne-Lin) dat ik een strak ritme heb kunnen ontwikkelen.
En eerlijk: tot nu toe ben ik bijna elke vrije avond bezig geweest.
Ik wil alles af hebben voordat er een tweede druk komt. Dat motiveert.
Wat ik het meest heb onderschat
Eigenlijk alles.
Tijd, energie, kosten, de hoeveelheid werk die erbij komt kijken.
Ik krijg gelukkig veel positieve reacties van lezers, maar ervaren kritische lezers zien dingen waar ik nooit bij had stilgestaan. Soms kijk ik naar mijn oude tekst en denk ik oprecht:
Hoe heb ik dit zo kunnen opschrijven?
En juist dat is het leerzame.
Het meest waardevolle inzicht is logisch gedrag van personages. Vooral bij het hoofdpersonage: hoe hij reageert op de verdwijning van zijn dochter. Sommige scènes moesten daardoor bijna helemaal opnieuw worden opgebouwd.
Waar ik nu sta
Het boek had eerst 14 hoofdstukken en heeft er nu 16.
Ik ben bij hoofdstuk 12 en hoop binnen een paar weken klaar te zijn, al is december natuurlijk een chaotische maand.
Waar ik het meest naar uitkijk?
De nieuwe versie uitbrengen en horen wat lezers ervan vinden. Maar eerst laat ik hem nog één keer kritisch doorlezen.
En ondertussen heb ik een heleboel geleerd dat me bij deel 2 zóveel tijd gaat schelen.
Mijn advies aan andere schrijvers
Ga er niet vanuit dat je boek perfect is, hoe vaak je het zelf ook hebt doorgenomen.
Laat iemand lezen die écht kritisch is.
Iemand die vragen stelt, doorprikt en aanwijst wat jij niet meer ziet.
Je boek wordt er beter van.
Jij zelf ook.
